Mambo rafiki zangu! Mam na imię William, ale wszyscy moi przyjaciele wołają na mnie Willy. Mam 13 lat i mieszkam z moją rodziną w Majengo, jednym ze slumsów Nairobi. Mój ojciec jest nocnym stróżem w sklepie w centrum miasta, matka sprzedaje na targu pomarańcze. Starszy brat był członkiem gangu, w zeszłym roku został zasztyletowany w pobliżu Jogoo Road. Cierpimy w naszym domu biedę. Jem tylko raz dziennie, wieczorem, najczęściej ugali, jak sięgam pamięcią, nie przypominam sobie, bym miał w ustach kawałek mięsa. Do szkoły nie chodzę od zeszłego roku, rodziców nie stać na opłacanie czesnego. Pracuję sprzedając orzeszki ziemne pod supermarketem Uchumi. Pakuję je w małe papierowe ruloniki i rozprowadzam za 5 szylingów. Czasem zdarza się, że część zarobionych pieniędzy muszę oddawać starszym chłopcom, którzy straszą mnie pobiciem lub obcięciem palców. Jak widzicie nie mam łatwego życia. Pewnego dnia zjawiła się jednak dla mnie nadzieja. Przyjechał do nas w odwiedziny mój wuj, starszy brat mojego ojca. Jest lekarzem, mieszka w Kisumu i ma bardzo duży piękny dom. Bardzo się z nim zaprzyjaźniłem, to miły i dobry człowiek. Zaproponował moim rodzicom, że weźmie mnie do siebie i pośle do szkoły. Obiecał mi, że w przyszłości zostanę lekarzem tak jak on. Będę zarabiał dużo pieniędzy i już nigdy nie będę musiał handlować orzeszkami pod supermarketem. Moim rodzicom bardzo spodobała się ta propozycja, powiedzieli mi, że chcą, żebym jechał, gdyż zależy im na mojej przyszłości. Ja też chciałbym jechać do Kisumu. Żal mi jednak zostawiać moich rodziców i przyjaciół z Majengo, ale z drugiej strony wiem, że wyjazd z moim wujkiem to dla mnie wielka życiowa szansa.
Więc jak myślicie, co powinienem zrobić?
1. Powinienem zostać z moją rodziną, gdyż miejsce dziecka jest w domu z rodzicami.
2. Powinienem wykorzystać życiową szansę. Wyjechać z wujkiem, w przyszłości skończyć medycynę i pomagać biednym ludziom w moim kraju.
|
